W wieku 107 lat odeszła Izabella Zielińska

Kobieta wychowywała się w Klimkówce. Jej ojciec kultywował tradycje muzyczne. Z zamiłowania był wiolonczelistą. Po jego śmierci, nad edukacją muzyczną Izabelli czuwała matka. W czasie nauki w liceum sióstr urszulanek we Lwowie, brała lekcje u pianistki, Klaudii Rylskiej. Od 1929 r. Zielińska uczęszczała do instytutu sióstr urszulanek w Belgii, gdzie w 1931 r. zdała egzamin końcowy przed komisją Królewskiego Konserwatorium z Antwerpii i Brukseli, za co dostała złoty medal i dyplom za grę na fortepianie. Przed wybuchem II Wojny Światowej, podjęła studia muzykologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Występowała z recitalami w radiu oraz koncertowała na estradach. W 1942 r. wyszła za mąż za Bogdana Zielińskiego, z którym osiedliła się w Kościanie. Pomimo zakazu gry na fortepianie w czasie okupacji, nauczała potajemnie gry na fortepianie.

Po wojnie, Zielińska otrzymała prawo do nauczania w szkołach muzycznych. Ponownie zaczęła koncertować, także jako solistka z towarzyszeniem orkiestr symfonicznych. W 1950 r. wraz z Kazimierą Rojewską została współzałożycielką Wielkopolskiego Studium Muzycznego w Poznaniu. W ciągu wielu lat pracy pedagogicznej wykształciła ponad 200 uczniów.

Już na emeryturze wraz ze swoim mężem przetłumaczyła z niemieckiego i opublikowała podręcznik prof. Bronisława Poźniaka „ABC pianisty”. W 1955 r. za swą działalność została uhonorowana srebrną Odznaką Odbudowy Warszawy, a w 1967 r., odznaką Zasłużony Działacz Kultury. W 1991 r. została laureatką Nagrody Twórczej Miasta Kościana. W 2001 r. w 90. rocznicę urodzin Zarząd Miasta Kościana przyznał jej Medal 600-lecia Odnowienia Praw Miejskich. W 2010 r. otrzymała Medal Gloria Artis, a rok później Wojewoda Wielkopolski wręczył jej Złoty Krzyż Zasługi przyznany przez prezydenta RP, Bronisława Komorowskiego.