Gmina Kościan. Uczczono pamięć Powstańca Wielopolskiego [FOTO]

W Gryżynie członkowie GRH TSCHUFF uczcili pamięć powstańca wielkopolskiego  Jana Maćkowiaka .Rekonstruktorzy odwiedzili także grób uhonorowanego w roku 2016 Jana Goliwąsa.

Informacja o Janie Maćkowskim

Jan Maćkowski (ur. 7.03.1897 w Goruszkach, zm. 3.01.1938) – powstaniec wielkopolski, stopień: szeregowy. Niestety tylko tyle wiadomo o powstańczej działalności Jana Maćkowskiego. Lepiej przez Rodzinę znane są jednak okoliczności Jego śmierci. Niemiec-właściciel wsi Nielęgowo toczył z Maćkowskim spór o gospodarstwo w Goruszkach (chciał odkupić je od Jana, na co Maćkowski nie zamierzał przystać). Podczas jednej z burzliwych rozmów, Niemiec wyciągnął broń i strzelił w stronę Jana Maćkowskiego, zabijając go na miejscu. Powstaniec Wielkopolski zmarł 3 stycznia 1938 roku z ręki wroga sprzed 20 lat.

Przypominamy również sylwetkę Jana Goliwąsa:
Ur. 30.11.1900 r. w Szczepankowie, zm. 2.5.1976 r. w Gryżynie. Powstaniec Wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej. Najstarszy syn z małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków. 21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej, z której zdezerterował w listopadzie i ukrył się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców oraz ochotniczo wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1. szwadronu. Brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni. 13.2.1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia starszego ułana, a następnie kaprala. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami, Malinem i wkroczył wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił do Gniezna. 1.2.1921 r. został awansowany do stopnia plutonowego i rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie, awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. starszego wachmistrza. 27.1.1931 r. ożenił się z Janiną z Szymańskich.
We wrześniu 1939 r. wyruszył do walki jako szef 2. szwadronu. Brał udział we wszystkich walkach pułku, wykazując troskę o podległych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i do 20.8.1940 r. przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. W czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu i udał się do Leszna. Został tam zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w okolice Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie, gdzie zatrudniona była grupa byłych żołnierzy 17 Pułku Ułanów, głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie, Goliwąs stał się współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przeniesiona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken (Schleswig-Holstein). 3.5.1945 r. wyzwolono rejon stadniny i przejęto pod zarząd polski. We wrześniu 1946 r. Goliwąs powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim.

Od 1946 r. do przejścia ma emeryturę w 1966 r. był zatrudniony w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako główny księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. Od 1946 r. był członkiem FJN i ZBOWiD, udzielając się przy tym społecznie. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w 1971 r. mianowany podporucznikiem rezerwy.

Odznaczony był:

• • Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari

• • Krzyżem Walecznych

• • Medalem Niepodległości

• • Brązowym Krzyżem Zasługi

• • Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921;

• • Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości

• • Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę

• • Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

• • Odznaką Grunwaldzką