Pogrzeb Bogdana Ludowicza - Kościan żegnał wspaniałego fotografa i fotoreportera dokumentującego życie miasta i regionu [ZDJĘCIA]

W ostatniej drodze Bogdanowi Ludowiczowi towarzyszyły delegacje samorządowców, strażaków, myśliwych, dziennikarzy oraz kościaniaków, którzy go znali i cenili. Pożegnały Go nie tylko przemowy, ale też dźwięk rogów myśliwskich. Jerzy Zielonka, długoletni przyjaciel Bogdana Ludowicza podkreślał, jak bardzo był on oddany swej rodzinie i miastu, w którym się urodził.

Bogdan Ludowicz odszedł 8 lipca 2021 roku, trzy tygodnie przed swoimi 78 urodzinami. Był niezwykle ważną postacią dla samego Kościana, ale też regionu. Jego fotografie, publikowane od niemal pół wieku w różnych mediach, stanowią fenomenalny dokument. Współtworzył "Panoramę Leszczyńską", publikował tez w wielu innych tytułach. Jego zdjęcia ukazywały się w książkach, albumach, były prezentowane na wystawach.

Był także wielkim miłośnikiem łowiectwa, hodował psy myśliwskie. Ludzie, którzy Go znali podkreślają jednak, że Bogdan Ludowicz był przede wszystkim dobrym człowiekiem, oddanym przyjacielem, życzliwym i zawsze gotowym do pomocy.

- To był artysta. Miał doskonałe oko i zmysł krytyczny. A przy tym był bardzo dobrym człowiekiem. W chwilach trudnych dla mnie okazał mi niesamowite wsparcie. Bogdanowi zawdzięczam bardzo wiele. Mieliśmy jeszcze tyle planów - przyznaje Janusz Dodot, były dyrektor Kościańskiego Ośrodka Kultury.

- Był przyjacielem straży - mówi Henryk Mocek, przez wiele lat prezes OSP Kościan. - Poznaliśmy się jakieś 40 lat temu podczas pożaru w Nielęgowie. Był z nami w akcji i podczas zawodów, w momentach trudnych i radosnych. Fotografował tak, żeby uchwycić sedno akcji, ale jednocześnie nikomu nie zrobić krzywdy. Przede wszystkim jednak był wspaniałym przyjacielem, człowiekiem gotowym oddać drugiemu ostatnią koszulę, jeśli tylko by jej potrzebował.

- Spotkania z nim, dyskusje, czy nawet biesiady przy nalewkach często kończyły się jakimiś dobrymi pomysłami, które później realizowaliśmy, jak np. czasopismo „Psy myśliwskie” wydawane przez ponad 10 lat. Zawsze skromny, bezinteresowny i oddany ludziom oraz swoim pasjom. Chociaż był bogaty duchem, to skromnie żył i skromnie, cicho, niespodziewanie odszedł. Mówi się, że człowiek jest wart tyle, ile pozostawi siebie w innych ludziach. Dlatego myślę, że Bogdan będzie jeszcze długo wśród nas – w naszych wspomnieniach oraz swoich niezliczonych fotografiach, które były pasją, treścią oraz historią jego życia. Chociaż nas zostawił w żalu i smutku, to wrażliwość, skromność i bogactwo Jego duszy niechaj unosi ją teraz ku wiecznej radości - mówi Henryk Mąka, p.o. zastępcy kierownika Stacji Badawczej Polskiego Związku Łowickiego w Czempiniu, od 30 lat przyjaciel Bogdana.

Ewa Wierzbińska-Kloska, poetka pochodząca z Kościana zadedykowała Bogdanowi Ludowiczowi wiersz.

Jeszcze nie pora na umieranie
snujemy nowe plany wieczorami
marzymy pod gwiazdami
o dobrym czasie
jeszcze nie pora na umieranie
mówimy sobie co dnia
jeszcze zdążymy dotknąć
palec Boga
jeszcze nie pora na umieranie
spoglądamy w niebo ufnie
nagle dostrzegamy tuż za
plecami
Anioła - cichego wysłannika
Ojca
kładzie na powiekach
pocałunek
otula ciepłym szelestem
skrzydła
i powtarza cicho - cichuteńko
właśnie przyszła pora na
podróż
do niebiańskiej krainy